Ummon - Ko’ngil

Қийналади дил, соғиниб кўнгил сени,
Ёлвордим дея, жонгинам, қутқар мени.
Ёздим минглаб хат, бир дона жавоб келмас,
Бир сўзсиз аён, мен сенга ортиқ керакмас.

Қийналар дил, оғриб кўнгил,
Қийналмади ҳам у, алам қилгани шу.
Қийналар дил, оғриб кўнгил,
Қийналмади ҳам у, алам қилгани шу.
Қачонлардир бир биримизсиз ололмасдик нафас,
Ишонгим келмас, энди ман сенга керакмас.
Атрофимни эгаллаб олди қандайдир кўринмас қафас,
Шу қафас бермас олишга нафас.
Ёздим минглаб хатлар, бергин деб ёрдам,
Кутдим минглаб дардларимга малҳам, келмади жавоб ҳам.
Фақат сен ва мен деб ўйлардим шу кунгача,
Аммо афсус, адашиб юрган эканман бугунгача.
Ўтказилган шунча йил, алам тирнаб бағримни йиртмоқтадир,
Юрак кечир, ман уни севардим жонимдан ортиқ.
Бугун эса кетдим бир четда қолиб,
Юрак ман адашдим, мани кечир,
Олдинда соғинчлардан баттарроғи кутмоқтадир.
Қийналар дил, оғриб кўнгил,
Қийналмади ҳам у, алам қилгани шу.
Қийналар дил, оғриб кўнгил,
Қийналмади ҳам у, алам қилгани шу.