Ummon - Adolat

Ўз-ўзимдан адашдим ман бугун,
Қайга қарамай ҳар тараф тугун.
Қайга қарамай сен томон хаёллар,
Бунчалар бешафқат тунлар.

Ёримнинг адолатидан,
Ундан қолган асоратидан,
Юрак жудо ҳароратидан,
Афсус чекар ҳар роҳатидан.

Ёримнинг адолатидан,
Ундан қолган асоратидан,
Юрак жудо ҳароратидан,
Афсус чекар ҳар роҳатидан.

Ёримнинг адолатидан…
Бўлардик ёнма-ён ҳамон,
Агарда сўзларинг бўлмаганида ёлғон.
Мен сенга ўзимдан кўпроқ ишонар эдим, ишон

Ҳамон кимгадир қийин, кимгадир осон.
Ким билан бошланди, лек ман билан аниқ тамом,
Аниқ вақт кўрсатади – ким яхшию ким ёмон.
Осмон майда-майда томчилар билан тушунармикин мани дардим,

Тушунмаганида ёрим?
Қўлларингга мисоли гул узатиб,
Совға қилиб юбордим ҳаётим.
Бу мани хатоим, бу мани айбим,

Сани эса айбинг йўқ, сан оппоқ.
Фақатгина битта сўзингни эсладим:
«Адолат иккимизда ҳам» дердинг, бўлсин адолат.
Йўқ ёлғон, фақат асорат, қара юрагимда битмас жароҳат.

Бу жароҳатга ёзилган деб «цанга раҳмат!».
Ёримнинг адолатидан,
Ундан қолган асоратидан,
Юрак жудо ҳароратидан,

Афсус чекар ҳар роҳатидан.
Афсус чекар ҳар роҳатидан. 

Ёримнинг адолатидан…